Rebeka: od dziewczyny do żony Izaaka
Wybór żony dla Izaaka przy studni
W sercu narracji o początkach narodu wybranego, wybór żony dla Izaaka, syna Abrahama, stanowi kluczowy moment, który ukształtował przyszłość jego potomstwa. Abraham, starając się zapewnić godną następczynię dla swojego dziedzictwa, powierzył to zadanie swojemu najwierniejszemu słudze, wysyłając go do rodzinnego kraju w Mezopotamii. Celem było odnalezienie panny, która posiadałaby nie tylko urodę, ale przede wszystkim głębokie przymioty ducha, które odzwierciedlałyby Boże powołanie. Sługa, kierując się mądrością i wiarą swojego pana, udał się do miasta Nahor i przy studni, miejscu spotkań i rozmów, postanowił poddać potencjalne kandydatki próbie. Jego modlitwa była prosta, lecz głęboka: prosił o znak, który objawi mu wolę Bożą. Chciał, aby dziewczyna, która okaże się godna, nie tylko podała wodę jemu, ale także z własnej inicjatywy napoi jego wielbłądy – symbol wytrwałości i pokory w służbie. Ta subtelna, ale znacząca prośba miała odróżnić tę jedną, wybraną przez Boga spośród wielu.
Piękno i cnoty Rebeki, przyszłej żony Izaaka
Gdy tylko sługa Abrahama zakończył swoją modlitwę, pojawiła się Rebeka, córka Betuela, syna Nachora. Jej wygląd był zachwycający, emanowała młodzieńczym pięknem, które od razu przykuło uwagę podróżnika. Jednak to nie tylko jej uroda sprawiła, że poczuł, iż to ona jest tą wybraną. Rebeka, bez wahania i z naturalną życzliwością, zaoferowała pomoc nieznajomemu, podając mu wodę z dzbana. Co więcej, dostrzegając potrzebę zwierząt, z własnej inicjatywy zaczęła czerpać wodę dla dziesięciu wielbłądów, okazując tym samym niezwykłą pracowitość, hojność i empatię. Te cechy, będące dowodem jej szlachetnego charakteru i głębokiego serca, były dokładnie tym, czego Abraham szukał u przyszłej żony dla swojego syna. Sługa, widząc spełnienie swojej prośby, poczuł, że znalazł właściwą osobę. Rebeka, choć nieświadoma jeszcze swojej przyszłej roli jako żony Izaaka, już wtedy wykazywała cechy, które miały uczynić ją filarem rodziny i matką narodu. Jej gotowość do służby i bezinteresowna dobroć stanowiły fundament, na którym miała zostać zbudowana przyszłość Izraela.
Życie Rebeki jako żony Izaaka
Rebeka i Izaak w Gerarze: ukrywanie związku
Po przybyciu do krainy Filistynów, Izaak, podobnie jak jego ojciec Abraham, stanął przed podobnym wyzwaniem związanym z bezpieczeństwem swojej żony. W regionie Geraru, gdzie panowały odmienne zwyczaje i gdzie piękno Rebeki mogło ściągnąć na nich niepożądaną uwagę, Izaak zdecydował się na podobny krok, jaki niegdyś podjął jego ojciec – ukrył fakt, że Rebeka jest jego żoną. Powiedział mieszkańcom, że jest jego siostrą, obawiając się, że mogliby go zabić z powodu jej urody. Choć takie działanie mogło wydawać się ostrożnością, w rzeczywistości stanowiło ono pewne ryzyko moralne i mogło prowadzić do nieporozumień. Niemniej jednak, w kontekście tamtych czasów i zagrożeń, była to próba ochrony ich związku i siebie samych. W tym trudnym okresie, kiedy życie w obcym kraju było pełne niepewności, Rebeka była u boku Izaaka, wspierając go w jego zmaganiach i dzieląc z nim trudy tej podróży. Ich wspólne doświadczenia w Gerarze, choć naznaczone pewną dozą niepewności i koniecznością ukrywania prawdy, umocniły ich więź i przygotowały na dalsze wyzwania.
Izaak modli się o dziecko dla swojej żony Rebeki
Po powrocie z Geraru i osiedleniu się w ziemi obiecanej, Izaak doświadczył głębokiego pragnienia posiadania potomstwa. Wiedząc, że bezdzietność była w tamtych czasach postrzegana jako przekleństwo i niemożność wypełnienia Bożego przyrzeczenia o licznych potomkach, Izaak zwrócił się do Boga w modlitwie. Jego żona, Rebeka, była bezpłodna, co stanowiło dla nich obojga wielkie zmartwienie. Izaak, z całą ufnością w Bożą moc i wierność obietnicom złożonym Abrahamowi, gorliwie modlił się do Pana o łaskę ojcostwa. Jego modlitwa była wyrazem wiary i nadziei, że Bóg, który wybrał go i Rebekę na swoich szczególnych wybranych, wypełni ich dom radością posiadania dzieci. Ta modlitwa nie była tylko prośbą o dziecko, ale także o wypełnienie Bożego planu, który miał się rozpocząć od ich potomstwa. Bóg wysłuchał modlitwy Izaaka, a jego żona Rebeka, która wcześniej była niepłodna, poczęła. To wydarzenie było pierwszym krokiem w realizacji wielkiego przymierza, które Bóg zawarł z Abrahamem.
Matka Jakuba i Ezawa: bliźniaki Rebeki
Proroctwo o synach Rebeki: kto będzie większy?
Kiedy Rebeka nosiła w swoim łonie bliźnięta, doświadczyła niezwykłego zjawiska. Dzieci w jej łonie walczyły ze sobą tak gwałtownie, że sama poczuła się zaniepokojona i zapytała Boga o przyczynę tego wewnętrznego ruchu. W odpowiedzi Bóg objawił jej niezwykłe proroctwo: „Dwa narody są w twoim łonie i dwa ludy odłączą się od ciebie; jeden lud będzie mocniejszy od drugiego, a starszy będzie służył młodszemu”. To proroctwo, przekazane przez samego Boga, rzuciło światło na przyszłość jej nienarodzonych synów i narodu, który miał z nich powstać. Rebeka, dowiedziawszy się o tym, zrozumiała, że jej synowie będą mieli odmienne przeznaczenia i że ich relacja będzie naznaczona rywalizacją. To objawienie miało ogromny wpływ na jej późniejsze działania, ponieważ od samego początku wiedziała, że jeden z jej synów, starszy Ezaw, będzie podporządkowany młodszemu Jakubowi, mimo że w tradycyjnym porządku to starszyństwo niosło ze sobą większe przywileje.
Ezaw sprzedaje pierworództwo Jakubowi
W miarę jak bliźniaki rosły i rozwijały się, ich odmienne charaktery stawały się coraz bardziej widoczne. Ezaw, starszy syn, był zręcznym myśliwym, człowiekiem otwartego pola, podczas gdy Jakub, młodszy, był spokojniejszym człowiekiem, który przebywał w namiotach. Pewnego dnia, gdy Jakub gotował potrawę, Ezaw powrócił z pola wycieńczony i głodny. Widząc gęsty, czerwony gulasz, który przygotował Jakub, Ezaw zażądał: „Pozwól mi jeść z tego czerwonego, co tam jest, bo jestem bardzo wycieńczony”. Jakub, widząc okazję, zaproponował mu układ: „Sprzedaj mi dzisiaj swoje pierworództwo”. Ezaw, w swoim chwilowym uniesieniu głodu i znużenia, lekceważąco odpowiedział: „Oto umieram z głodu, na cóż mi się przyda pierworództwo?”. W tym momencie złożył przysięgę i sprzedał swoje prawa pierworodnego Jakubowi. Ten akt, choć na pierwszy rzut oka wydaje się drobną transakcją, miał ogromne znaczenie biblijne, ponieważ pierworództwo niosło ze sobą podwójny udział w dziedzictwie ojca oraz duchowe przywileje. Ezaw, impulsywnie i bezrefleksyjnie, zrzekł się tego, co dla wielu było bezcenne.
Rebeka pomaga Jakubowi zdobyć błogosławieństwo Izaaka
Świadoma proroctwa o tym, że starszy będzie służył młodszemu, Rebeka postanowiła aktywnie wpłynąć na bieg wydarzeń, aby zapewnić Jakubowi należne mu błogosławieństwo. Kiedy Izaak się zestarzał i jego wzrok osłabł, wiedział, że zbliża się czas przekazania błogosławieństwa pierworodztwa. Izaak wezwał Ezawa i powiedział mu, aby wyszedł na łowy i przygotował mu smaczny posiłek, po czym obiecał mu udzielić błogosławieństwa. Rebeka, podsłuchawszy rozmowę, natychmiast opracowała plan. Kazała Jakubowi przynieść dwa młode koźlęta, z których przygotowała potrawę podobną do tej, którą lubił Izaak. Następnie, pomogła Jakubowi przebrać się w skóry z owiec na rękach i szyi, aby nadać mu uczucie podobne do jego brata Ezawa, który był owłosiony. Jakub, choć początkowo obawiał się oszukania ojca, ostatecznie zgodził się na plan matki. Udało mu się przekonać Izaaka, że jest Ezawem, i otrzymał od niego uroczyste błogosławieństwo, które miało ogromne znaczenie dla jego przyszłości i przyszłości jego potomstwa.
Konflikty w rodzinie: miłość Rebeki do Jakuba
Ezaw grozi zemstą, Rebeka wysyła Jakuba do Labana
Po tym, jak Jakub, dzięki fortelowi matki, zdobył błogosławieństwo Izaaka, Ezaw poczuł się zdradzony i oszukany. Gdy Izaak udzielił błogosławieństwa, Ezaw wrócił z polowania i dowiedział się o tym, co się stało. Jego rozpacz była wielka, a gniew na Jakuba ogromny. Zaczął płakać gorzkimi łzami, wołając: „Błogosław także i mnie, ojcze mój!”. Gdy dowiedział się, że błogosławieństwo zostało już udzielone, przysiągł sobie w sercu: „Po dniach żałoby po ojcu moim przyjdzie czas, gdy zabiję mego brata Jakuba”. Wieść o groźbach Ezawa dotarła do Rebeki. Widząc, że sytuacja staje się niebezpieczna i że życie jej ukochanego syna jest zagrożone, podjęła decyzję o wysłaniu Jakuba z domu. Powiedziała do niego: „Oto twój brat Ezaw pociesza się myślą o tobie, że cię zabije. Teraz więc, mój synu, uciekaj do mego brata Labana do Charanu i pozostań u niego przez jakiś czas, aż gniew twego brata przeminie”. Rebeka, kierując się miłością do Jakuba i troską o jego bezpieczeństwo, poświęciła nawet własne pragnienie posiadania obu synów przy sobie, aby chronić jednego z nich przed gniewem drugiego.
Dziedzictwo Rebeki: kobieta wiary i matka narodu
Pochówek Rebeki i jej miejsce w historii
Rebeka, po wielu latach życia u boku Izaaka, wypełniając swoje przeznaczenie jako matka dwunastu plemion Izraela i kluczowa postać w historii zbawienia, została pochowana obok swojego męża. Jej pogrzeb miał miejsce w jaskini Makpela w Hebronie, tym samym miejscu, gdzie spoczęli jej teść Abraham i teściowa Sara, a później również jej mąż Izaak. Miejsce to, będące symbolem dziedzictwa i ciągłości rodu, podkreśla znaczenie Rebeki w tej biblijnej genealogii. Choć szczegóły jej śmierci nie są obszernie opisane, jej życie było wypełnione wiarą, oddaniem i aktywnym udziałem w Bożym planie. Jako żona Izaaka, matka Jakuba i Ezawa, oraz babka dwunastu synów Jakuba, Rebeka odegrała nieocenioną rolę w kształtowaniu narodu wybranego. Jej odwaga w podążaniu za Bożym wskazaniem, jej determinacja w zapewnieniu przyszłości swojemu ulubionemu synowi, a także jej wytrwałość w trudnych czasach, czynią ją inspirującym przykładem kobiety wiary. Jej dziedzictwo przetrwało wieki, umacniając fundamenty wiary i tożsamości narodu żydowskiego, który wywodzi się od jej potomstwa.
Dodaj komentarz